Er heeft altijd een kleine dichteres in mij gezeten. Toen ik klein was en nog niet kon schrijven, verzon ik altijd liedjes (soms met werkelijke woorden, soms compleet onverstaanbaar). Het lyrische was er al vroeg bij. Tegenwoordig schrijf ik gedichten die ik durf te delen met anderen, niet omdat ik vind dat ik geniaal ben, maar omdat ik ze redelijk genoeg vind om aan mensen te laten lezen. Vroeger was dat niet zo, en met een reden. Blijkbaar was ik niet zo goed als ik hoopte. Nu is het echter heel leuk om terug te lezen wat voor creaties ik had (en hoe blij ik ben dat ik niet meer zo schrijf), zoals mijn eerste officieel opgeschreven gedicht uit 1999:
Kwijt
Ik ben iets kwijt,
maar ik weet niet wat.
Ik ben iets kwijt,
is het dat daar of dat?
Ik ben iets kwijt,
ik zoek keer op keer.
Ik ben iets kwijt,
maar ik zie het nooit meer.
En na het lezen van dit gedicht is het woord ‘kwijt’ ook zijn betekenis kwijt.
Verder schreef ik diepzinnige gedichtjes over basale menselijke emoties, cryptisch getiteld Boos, verdriet en natuurlijk de klassieker Lach. Inmiddels zijn er verschillende schriften en notitieboekjes vol. Misschien moet ik maar eens een remake maken van Kwijt, al is het natuurlijk moeilijk zoiets te overtreffen.
Hebben jullie nog oude schrijfsels waar je vrolijk van wordt?
Woorden uit mijn broekzak 
Ik vind het best een leuk gedichtje!
Ergens tussen al mijn troep liggen dagboeken, ‘gedichtjes’ en ‘liedjes’ van vroeger. Er zitten dingen tussen waar ik zo hard om moet lachen dat ik eigenlijk ook een beetje moet huilen.
Ik had vroeger wel een schriftje vol met verhaaltjes en gedichtjes, maar ik ben zo ontzettend stom geweest om dat een paar jaar geleden weg te gooien met de gedachte dat ik het toch niet zo missen 😦
Altijd leuk om dingen van vroeger te lezen/zien!
Oh, ik heb nog een paar gedichtjes waarvan ik toen waarschijnlijk vond dat ze heel erg intelectueel waren (:
Absoluut. Veel verhaaltjes en recensie-achtige stukjes. Ik had er zelfs een klapper voor, met heuse tabbladen.
Op de basisschool moesten wij al verhalen schrijven (Hoe leuk was dat!) en die heb ik allemaal bewaard. Ze zijn zo schattig! Maar niet eens zo mega slecht. Die verhalen bewaar ik ook zo lang mogelijk. Het is me veel te veel waard. Het was het begin van een gigantische schrijf liefde/hobby 🙂
Kwijt is
zonder twijfel een heerlijk gedichtje
bij elke zin
van in het begin
zie ik voor mij een lief kindergezichtje
Lenjef ☺
Er ligt bij mij op zolder een grote stapel schrijfblokken die helemaal volgeschreven zijn. Soms met lijstjes, tekeningen en soms zit daar ineens een reisverslag tussen van tig jaar geleden. Dan begin ik te lezen en ben dan zo een uur verder. Leuk hoor.
Hoe zit het eigenlijk met je 50.000 woorden? Schiet het al een beetje op?
ik heb ook nog schriftjes liggen van toen ik 14/15 jaar was en ik volop aan het schrijven was. Maar ik durf ze nog steeds niet aan iemand te laten lezen, waarom ik dat niet durf weet ik niet zo heel goed, ik voel me er gewoon echt zo ongemakkelijk bij whahahahahah!
Ik heb nog veel onafgeschreven verhalen liggen.. Ik had al helemaal een verhaal in mijn hoofd, maar nooit het doorzettingsvermogen om het af te schrijven, haha.
Nou zo slecht is het gedichtje ook weerniet! ik vind het wel erg lief:D
Eigenlijk ben ik nooit zo’n schrijver geweest, het enige wat ik wel heel veel geschreven heb zijn songteksten. En ik vind het zonde dat ik van de meesten niet meer weet wat de melodie was die erbij hoorde..
(En ik vind het echt een ontzettend diep gedicht hoor! Ik denk niet dat je dat veel beter kan krijgen..)
Nice! Er zit veel diepgang in en daar hou ik wel van…
Mijn persoonlijke trots zijn mijn dagboeken die ik al vanaf mijn tiende levensjaar bijhield 😀
“En na het lezen van dit gedicht is het woord ‘kwijt’ ook zijn betekenis kwijt.” Lol. 😛
Ik begon pas met gedichten schrijven in 2006 (op een paar sinterklaasgedichten na dan), niet lang voordat ik mijn weblog startte. Maar er zitten schattige dingen tussen mijn schrijfsels van de eerste maanden, bijvoorbeeld:
Illusie
Ik luisterde naar de geluiden van de nacht en hoorde hoe
mijn oren me bedrogen
met een scala aan locs die er niet konden zijn.
Er zal dan ook niet veel van waar zijn maar toch is het zo
zoals mijn oma die dement is
al eens eerder zei.
En zo voelde ik me toch nog enigszins begrepen.
Ik had vroeger schriften vol met verhalen die ik geschreven had toen ik een jaar of 7/8 was. Ze gingen ook allemaal over hetzelfde: een basisschool in het bos waar allemaal dieren naar school gingen (egel, muis, uil, kip). In zekere zin schreef ik gewoon op waar ik toen mee bezig was: als het zomervakantie was, gingen de dieren uit het bos ook op vakantie, als we op schoolreisje waren geweest gingen egel en muis ook op schoolreisje, etc.
Ik vind het zo jammer dat ik die schriftjes al jaren en jaren en jaren kwijt ben 😦
Leuk omdat soort dingen terug te lezen. Ik heb ook allemaal mapjes vol met (delen van) verhalen.
Dat is echt leuk om terug te lezen, haha. En ik vind het nog best een goed gedicht ook, zeker als je kijkt dat het van 12 jaar geleden was.
Ik heb nog wel oude schrijfsels, of ik er vrolijk van word is een ander verhaal 😉
Jij bent zo heerlijk sarcastisch over jezelf, ghehe, dat doet mij mezelf herkennen 😉