Zo gaan de dingen

Stel je voor. Op een middag sta je onder de grijze hemel in de regen. Je staat midden in de stad en ergens in de straat speelt er iemand saxofoon. Je loopt gewoon naar je fiets, je sleutels in je hand, zoals je altijd al hebt gedaan. Je buigt naar rechts om een stel takken te ontwijken. En dan ineens raakt het je.

Dit is je leven. Dit is hoe jij op dit moment, in deze tijd, je leven leidt. En niemand anders leeft zoals jij. En ooit was alles anders en ooit zal alles anders zijn. Maar nu, op dit moment, leef je en dit is hoe het zich ontvouwt.

De bakstenen van de huizen, de straat, zelfs de regendruppels: alles wordt helderder. Je wordt overspoeld door iets wat je niet vaak kent en het giert door je lijf zonder dat je er woorden aan kunt hechten. In plaats van een woord te zoeken of het een plaats te geven, denk je bij jezelf: is dit hoe het voelt om echt te leven?

Waarom voel ik me niet altijd zo? Waarom voel ik het nu, op een druilerige middag terwijl je op weg bent naar iets waar je geen zin in hebt? Hoe zou het zijn om me altijd zo te voelen? Wat wil ik doen, nu op dit moment, op dit moment in de hele geschiedenis dat mijn hart klopt?

En zoals het moment gekomen is, gaat het weer voorbij. En dan sta je ineens, gewoon, midden op straat, en de wereld draait gewoon door en je zadel is nat en je hebt een vage hoofdpijn. Hoe je ook probeert, het moment is weg, en alle helderheid die je een paar seconden geleden nog had, is nu slechts een herinnering.