Dit is een verzameling gedachten

Ik schrijf woorden op duizenden papiertjes die soms vast zitten in een boekje en soms verspreid zijn over mijn bureau of in tassen.

Wanneer ik verliefd word op een nummer of een band (en dat gebeurt wel eens), luister ik naar niets anders, maanden en maanden niet, en wanneer ik ernaar luister verzin ik allerlei scenario’s in mijn hoofd. Geen van de scenario’s komt ooit uit, maar daar gaat het niet om.

Soms zit ik in de trein en zie ik iemand die ik niet per se aantrekkelijk vind, maar wel interessant en dan staar ik deze persoon aan van achter mijn stoel, langs rijen mensen. Het gebeurt niet altijd bewust. Soms ontwijk ik de blik van iemand en besef ik dan pas dat ik de hele tijd naar hen heb zitten kijken.

Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen ’s avonds laat op hun bed zitten en naar niets in het bijzonders staren en gewoon nadenken over dingen. Ik vraag me wel eens af hoe vaak mensen hun mond houden wanneer ze eigenlijk iets willen zeggen. Ik vraag me wel eens af hoe anders dingen zouden zijn als we kinderen zouden vertellen dat hun eigenwaarde niet af hoort te hangen van hoe ze eruit zien of van hoe hoog hun cijfers zijn.

Eens in de zoveel tijd denk ik terug aan een man die mijn hart brak – niet op de romantische wijze – en ik weet niet of hij nog leeft. Dat klinkt heel dramatisch en misschien is dat het ook. Eens in de zoveel tijd denk ik aan verre familie. Eens in de zoveel tijd maak ik thee en vergeet ik dat het er nog staat, terwijl het letterlijk tien centimeter van mijn hand verwijderd is.

Ik schrijf woorden op duizenden papiertjes en denk heel lang na over de volgorde van de woorden, hoe lang of kort de gevormde zinnen moeten zijn en of ze ooit het daglicht zullen zien.

Dit was een verzameling gedachten.