1) Mensen in de bus zijn net stillevens. Wanneer ik van buiten door de ramen naar binnen kijk, lijken ze op een schilderij dat de postmoderne tijd representeert. De ene helft kijkt op een of ander technologisch snufje, de andere helft is niet geestelijk aanwezig en staart uit het raam. Onder het groengele licht zijn ze bijna uit een andere wereld afkomstig, afgesloten van de mijne. Ver buiten bereik, ze zouden mijn geroep niet kunnen horen en als ze dat wel konden, zouden ze al hun energie gebruiken om mij te negeren.
De bus klinkt als een bloeddorstig monster, zeker wanner het optrekt bij het groene verkeerslicht. De mensen in de bus veranderen niet van gezichtsuitdrukking of houding bij deze geluiden. Stillevens zijn onaantastbaar. Het is hun doel de koele afstandelijkheid te bewaren.
2) Hier is een haiku:
Jongen met de muts,
jij verlicht mijn treinreisje.
Volgende week weer?
3) Ik wilde het me allemaal herinneren. De zware, warme lucht die zich aan me opdrong, de rook die vanaf het plafond op de mensen neerdaalde. De meisjes met dikke lagen foundation, de manier waarop iedereen danste. Hoe iedereen die ik zag leek op jou, ook al waren ze spuuglelijk.
Zelfs op dit moment, nu iedereen slaapt en ik mezelf tussen het bed en de ladekast gepropt heb, wil ik de textuur van de muren zo goed mogelijk onthouden. Ik heb het geprobeerd, maar hoe langer ik staarde, des te meer verdwenen de punten die ik me wilde inprenten.
Ik heb slaap. Mijn ogen voelen vermoeid, bijna pijnlijk, geïrriteerd. Mijn lichaam protesteert tegen de bewegingen die ik maak. Mijn voeten doen pijn van het dansen. Van het leven.
Ik kon me geen betere slechte manier bedenken om de tijd te verdrijven dan dit.
4) Schrijven hoeft niet moeilijk te zijn, heb ik geleerd. Als ik het maar leuk vind.
Woorden uit mijn broekzak 