Ik zie het al helemaal voor me. Een ruimte waar alle mensen die ik ken zijn. Sommige van hen zijn vrienden, sommige verre van. Een bandje speelt. En dan spring ik op het podium en ga ik voor de microfoon staan. En ik begin te zingen.
Monden vallen open. Mensen stoten elkaar aan. Want niet alleen kan ik fantastisch zingen, ik zie er geweldig uit en mijn moves zijn op z’n zachtst gezegd fenomenaal. Had ik al gezegd dat ik er geweldig uitzie in deze fantasie? En dat mijn haar perfect zit, alsof ik in een shampooreclame zit? Even voor de duidelijkheid.
Ik zing de sterren van de hemel in die drie minuten waarin ik de aandacht opeis en alles perfect op z’n plaats valt. Natuurlijk kijk ik bij betekenisvolle teksten naar de juiste personen, om ze eens goed te laten voelen wat ik van hen denk, goed of slecht.
Na mijn geweldige optreden (nogmaals, mijn haar is op dit moment nog steeds oogverblindend) barst het publiek uit in luid gejuich, op de enkeling na die, zoals het in alle films gaat, een beetje beteuterd voor zich uit staat te staren of met open mond naar me kijkt. Je ziet hen allerlei zielige dingen denken en misschien zie je een pruillipje.
Alles is perfect. Het is een happy ending.
En dan herinner me die ene keer dat ik mezelf hoorde praten op een voicerecorder en ik duik in elkaar, want als ik zo klink als ik praat, zing ik de sterren alleen van de hemel als ze zichzelf vrijwillig laten exploderen na het horen van mijn gezang. En mijn haar kan ook wel beter. Ach, gelukkig heb ik mijn moves nog.
Woorden uit mijn broekzak 