Vergeet even dat ik 21 jaar oud ben. Vergeet dat ik nog nooit Loom heb aangeraakt en dat ik eigenlijk niet eens weet wat Loom überhaupt is en wat het verschil is met Scooby Doo. Ik ben niet volwassen.
Je kent de talloze films wel waarin een kind in het lichaam van een volwassene komt en vervolgens ‘volwassen’ dingen gaat doen als alcohol drinken en twintig verschillende soorten snoep kopen. Dat ben ik. Letterlijk. Mijn bloedsuikerspiegel is als het Himalayagebergte.
Daarom is het ook zo verbazingwekkend dat ik binnen twee weken begin met een master. Het voelt namelijk alsof ik alleen meester ben in door mijn wekker heen slapen en afleveringen van Adventure Time kijken. Maar nee, ik ga daadwerkelijk beginnen aan het (hopelijk) laatste jaar van mijn academische carrière. En dat, lieve lezer, is een doodeng idee.
Wanneer échte volwassenen horen dat er iets gebeurt op schoolgebied, zijn ze er als de kippen bij om je te overstelpen met vragen. Dit keer gaat het vooral over wat ik ‘hierna’ wil gaan doen. Ga ik fulltime werken? Ga ik uit mijn kamer verhuizen? Ga ik de duistere tovenaar Voldemort eindelijk verslaan met behulp van de Relieken van de Dood? Om alle vragen te beantwoorden: ik weet niet eens wat ik morgen wil gaan eten, laat staan waar ik mijn leven vanaf volgend jaar op wil gaan richten. En Voldemort is niet zo’n grote vijand als ik denk aan de meest duistere tovenaar van allemaal: de toekomst. De toekomst is namelijk heel goed in de verdwijntruc; zodra je erbij in de buurt komt, is het verdwenen. En daarom ga ik proberen me niet altijd te druk te maken over wat ik ‘hierna’ doe. Hopelijk blijf ik een kinderachtige volwassene, en hopelijk blijft cakebeslag mijn favoriete avondeten.
Woorden uit mijn broekzak 