Het werd wel eens weer tijd voor een existentiële crisis

Volgende maand word ik twintig jaar, dat magische getal waarbij je weg kan komen met heel erg veel, maar waar je al wel de leeftijd hebt bereikt waarbij mensen iets van je gaan verwachten. Ik ga dit jaar mijn bachelor halen (tenminste, daar gaan we even van uit, maar tot nu toe ben ik op koers) en daarna: leegte. Een grote, open ruimte waar je maar iets van moet gaan maken.

Het is een beetje alsof je over straat loopt, iemand ineens naar je toe komt, je acht pizza’s geeft en zegt: “Wil jij deze even bezorgen?” en vervolgens nog een scooter aan je geeft voordat diegene wegloopt. Je hebt geen idee hoe je op een scooter moet rijden en de persoon heeft niks gezegd over waar je heen moet, dus sta je daar enigszins verwonderd op straat je af te vragen wat je volgende handeling is, want je begrijpt helemaal niks van wat er net is gebeurd.

Zo is mijn leven verlopen de afgelopen twintig jaar en nu moet ik ineens belangrijke keuzes maken. Misschien ligt het aan mij, maar het lijkt nu ineens alsof de keuzes die ik nu moet maken vele malen belangrijker zijn dan alle keuzes ervoor. En dat terwijl ik toch altijd aan het aanklooien ben. Laten we eerlijk zijn: niemand weet wat zij/hij aan het doen is. We spelen Monopoly zonder de spelregels. We verzinnen dingen ter plekke en doen net alsof we het altijd al zo gedaan hebben.

Hier is wat je uiteindelijk doet, terwijl je zo op straat staat. Je doet de pizza’s in dat bakje dat al die bezorgers achterop hun scooter hebben. Je gaat erop zitten, rommelt wat aan tot je begrijpt hoe het werkt. Dan rijd je naar je vrienden. Zodra je daar bent, zeg je: “ik heb een verrassing voor jullie” en je haalt de pizza’s eruit. Als je vrienden met een goede smaak hebt, beginnen ze te juichen. When life hands you lemons, you learn to juggle. Doe eens iets anders met de dingen die je al hebt.

Dus. Over een maand ben ik twintig. En dan moet ik Keuzes Maken. En Dingen Doen. Belangrijke Dingen. Dingen Die Mijn Leven Beïnvloeden. No pressure. Ik heb immers hopelijk nog een aantal keer twintig jaar om het goed te maken. Misschien zijn de pizza’s niet lekker. Misschien hebben je vrienden net gegeten. Wie weet. Er zijn altijd andere opties. Het leven is een oneindige flowchart en alle opties leiden weer tot anderen. Het enige punt is dat je niet weet wat de opties zijn tot je er voor een kiest.

(dit is eigenlijk gewoon één grote note to self, want mijn hemel, ik word twintig jaar en ik weet nog helemaal niks EN KEUZES WAT MOET IK KIEZEN OMGGGG)