Kattig

We hebben een kat gehad. Gehad, want hij was eigenlijk niet van ons. Het was een leenkat, niet alleen om er een paar weken op te passen, maar ook omdat we stiekem hoopten dat het baasje de kleine rakker niet meer hoefde. Gelukkig wilde hij de kat uiteindelijk wel terug, want naarmate de weken voortduurden, werd het beestje steeds meer een klein, pluizig monster.
Het was niet alleen de gewoonte om mijn benen aan te vallen (voornamelijk terwijl ik nog half slaperig mijn ontbijt aan het klaarmaken was) met zijn nagels netjes in de aanslag, het was ook die ene keer dat hij om drie uur ’s nachts de voorraadkast had overvallen en gek genoeg alleen mijn eten had geslacht en verorberd. Een huisgenoot zei zelfs verbaasd over dat eerste: “dat doet hij bij mij nooit!” Het begon er dus een beetje op te lijken dat de kat, genaamd Hans (hoeveel meer duivels wil je het hebben!), het vooral op mij gemunt had.
Dat was ook zo. Tenminste, dat heb ik mezelf wijsgemaakt nadat hij mijn kamer onder handen had genomen. Ik was namelijk net daar naartoe verhuisd en had mooie meubels, spierwitte lakens en prachtige gordijnen. Eerst wilde Hans alleen maar slapen in mijn kamer. Dit kon ik waarderen. Hij werd beloond met een paar aaitjes over zijn kopje. Toen begon hij mijn gordijnen te verpesten. Gelukkig is de schade beperkt gebleven, maar het was genoeg voor een paar scheldwoorden zijn kant op. Zijn grote slotstuk was echter nog veel erger. Nadat ik van vakantie terug kwam, lagen plotseling al mijn kussens in een andere volgorde (laten we even vergeten dat ik de controlfreak ben die al haar kussens op een bepaalde volgorde legt). Wat was er gebeurd? Hans vond het nodig om zijn behoefte te doen en niet alleen dat: het moest gesprayd worden. Sindsdien kreeg hij elke dag een gemene blik toegeworpen, totdat hij wegging en ik mijn rust weer kon terugvinden.