Surprise!

De laatste tijd kijk ik naar mijn blog met een zekere ontevredenheid. De woorden uit mijn broekzak zijn op de grond gevallen en vies geworden en nu gooi ik ze met modder en al op het internet. Ze zijn nog van mij, maar niet zoals ik ze wil. Er gaan dus wat dingen veranderen, al weet ik nog niet precies wat. Misschien moet je een mentale foto maken van hoe mijn blog er nu uitziet, want zo blijft hij (zij? We hebben nog niet met elkaar overlegd over het gender van mijn blog) dus niet.
Ik censureer mezelf af en toe en schrijf stukken die beter zijn dan die je hier leest, zonder ze te publiceren. Ik doe dat, omdat ik denk dat het hier niet past, maar wie zegt dat?
Hier is het punt. Het punt is dat een mens een heleboel kanten heeft, zoveel dat niet iedereen al die kanten tegelijk kan zien en sowieso hoeft dat ook niet. Maar dit is mijn zelfgekozen ruimte, mijn prikbord, mijn pagina en ik zou wel gek zijn als ik maar één kant laat zien van mezelf. Ik heb afgelopen jaar keer op keer hetzelfde trucje uitgevoerd. Ik ben zo’n hond geworden die door een hoepeltje springt, de hond weet zelf niet eens meer waarom hij het doet, maar de hoepel is zo leuk gekleurd en iedereen klapt als hij erdoorheen springt, dus doet hij het maar.
Om een lang verhaal kort te maken: er gaan wat dingen veranderen. Niet omdat ik veranderd ben (of misschien ook wel, maar als ik ga praten over hoe mensen veranderen is dit niet echt een lang verhaal kort gemaakt, maar meer een lang verhaal dat nog langer wordt), maar omdat jullie deze kant van me kennen en ik nu wil laten zien dat ik ook over balkjes kan springen en een bal kan vangen. Ik vind In Beeld nog leuk en daar kan ik veel mee, dus dat blijft waarschijnlijk, maar voor de rest ben ik er niet zeker van.
Het goede nieuws is dat je, elke keer als je op mijn blog wat komt lezen, verrast kunt worden.