Het leek me altijd heel leuk om een tijdschrift te maken. Hoe langer ik erover nadacht, hoe stommer het me leek om het nooit eens te doen. En daarom heb ik de afgelopen maanden met bloggers José en Daan en een hele lieve en getalenteerde vriendin, Lotte, het online tijdschriftje SUIKER in elkaar gezet. Het zit vol met verschillende stukken, van fictie tot actie en van kruiden tot baarden, dus klik hieronder op de cover en je krijgt het meteen voor je neus. Veel leesplezier!
Ik ga nergens heen zonder mijn notitieboekje. Ik schrijf van alles erin: boodschappenlijstjes, aantekeningen, persoonlijke stukken, ideeën, enzovoorts. Gisteren schreef ik er weer een vol en om een beetje afscheid te nemen, blader ik het boekje door en geef ik een aantal van mijn schrijfsels hier door aan wie het ook maar wil lezen:
1. Ik wil groots zijn in alle kleine dingen. Ik wil groots zijn in het bieden van troost aan een goede vriend. Ik wil groots zijn in het opnemen van de telefoon wanneer het belangrijk is. Ik wil groots zijn in het stilletjes liefhebben. Misschien zal niemand mij en mijn naam herinneren, maar alle kleine dingen die ik deed zullen van invloed zijn geweest op miljoenen kleine manieren.
2. Ik heb nog een kwartier. Ik kan even een exacte replica van de Mona Lisa schilderen om de tijd te doden, maar dan hou ik alsnog vijf minuten over. Dat is dan weer jammer.
3. Je bent niet speciaal. Maar dat betekent niet dat je onbelangrijk bent.
4. Ik weet niet waarom ik zoveel schrijf, waarom het zo belangrijk is om mijn gedachten op papier te zetten. Het is heel kwetsbaar en daar hou ik juist niet van. Maar ergens voelt het als een net dat me opvangt wanneer mijn laatste restjes gezond verstand wegglippen. Ik denk dat al deze woorden bij elkaar, hoe gek ze me laten lijken, juist voorkomen dat ik echt knetter word.
5. “Dit heb ik je nog nooit verteld”, zei ze. Ze haalde de lolly met colasmaak uit haar mond en smakte.
“Toen ik zes was, heb ik ooit bij een oud vrouwtje aangebeld en gevraagd naar haar man.”
“En?”, zei ik.
“Haar man was de dag ervoor overleden.”
“Je was zes.”
Ze knikte en beet de lolly kapot.
“Je was een monster.”
“Nu jij.”
Ik keek om me heen voor inspiratie. We zaten in een park, midden tussen de spelende kinderen en stelletjes. Ik voelde hoe het gras patronen maakte op mijn blote voeten. Alles rook naar zonnebrand en frisdrank.
“Kom op”, drong ze aan.
“Oké.” Onze blikken werden serieus. “Ik heb ooit wel eens wat gestolen.”
“Ah nee!”
“Wat?”
“Dat heeft iedereen wel eens gedaan!”
Weten jullie nog die goede, oude tijd waarin ik elke twee dagen een post schreef en die prachtige maand waarin ik dat elke dag deed? Ja, ik ook niet. Laten we even alle smoesjes langsgaan.
– Ik ben ziek, dus het is onmogelijk om even te zitten en wat te schrijven, want dat kan mijn fragiele lijfje niet aan. Moet ik ook nog even dramatisch kuchen om het wat overtuigender te maken?
– Ik heb vakantie, dus ik ben al heel veel tijd kwijt met tv-marathons, het internet afstruinen en Mario Kart Wii spelen (waar ik overigens ontzettend goed in ben, maar ik zal doen alsof ik heel bescheiden ben en er niet te lang over doorgaan). Ik heb natuurlijk niet ook nog tijd over om even een paar minuten achter mijn computer te zitten en iets uit te typen.
– Het is mooi weer. Eerlijk gezegd kwam deze smoes pas heel laat, want ik hou zo erg van mijn bleke zombielook dat ik de laatste dagen alleen maar naar de blauwe lucht heb gekeken en heb gedacht: ja, dat ziet er mooi uit. Dus.
Maar hier is het echte probleem: ik heb altijd voor de zomervakantie een plan. Een doel. Iets wat ik ga doen en waar ik de hele vakantie aan kan besteden. Uiteindelijk doe ik het een beetje half en bedenk ik me pas achteraf dat ik echt, echt heel veel tijd heb verspild. Mijn idee voor deze vakantie was als volgt: heel veel schrijven en creatief doen, heel veel buiten zijn en hardlopen, heel veel boeken lezen. Op die manier, dacht ik, was ik aan het eind van de vakantie uitgerust, in een geweldige conditie en ontzettend geïnspireerd en belezen.
Natuurlijk is de vakantie nog niet over en ga ik nog meer halfslachtige pogingen doen om het alsnog voor elkaar te krijgen, maar laten we het erop houden dat het tot zover niet compleet geslaagd is. En hier komt het moment waarop ik beloof dat ik vanaf nu gewoon weer lekker veel blogjes ga schrijven en jullie de hele vakantie ga entertainen. In de vakantie moet je alles wat ik zeg met een korrel zout nemen. Een behoorlijke korrel.
“Dus jij hebt een blog?”
“Ja, dat klopt.”
“Waar blog je dan over?”
“Eh…”
Het zweet begint van mijn voorhoofd te stromen, mijn wangen worden rood en mijn handen gaan trillen. In mijn hoofd ga ik alles wat ik ooit op mijn blog gezet heb langs en ik probeer er een woord voor te vinden.
“Eh, nou…”
Maar ik vind geen woorden. Ergens ben ik bang dat ik per ongeluk iets zeg wat helemaal nergens op slaat. Dit zou niet zo moeilijk moeten zijn. Waarom is het zo moeilijk? Ik laat nog een stilte vallen in de hoop dat mijn gesprekspartner het compleet vergeet, maar de ogen blijven staren en ik begin te geloven dat die persoon iets weet wat ik niet weet.
Ik wuif een onbeholpen met mijn hand.
“Het is een beetje van alles wat. Het gaat niet echt ergens over, of zo.” Ik gooi er nog een lachje achter, maar ik weet niet waarom.
De ander knikt. “Oh, oké.”
En ik weet niet waarom ik dit zo ongemakkelijk vind.
1. 21 december 2012 wordt hoe dan ook een vervelende dag.
2. Als ik mijn notitieboekje niet zou hebben, zou ik zeker weten al een tandje dichterbij totale waanzin zijn (en ik zit al op het randje, dus dat heel wat).
3. Er zijn bepaalde dingen die je moet vergeten voordat je in staat bent om de dingen te doen die je wilt doen. Zoals grenzen.
4. Ik vind het enorm leuk als mensen per ongeluk rijmen.
5. Als mensen zeggen: “wil je iets voor me doen?” is dat nooit een leuk klusje.
6. Soms vergeet ik hoeveel ik van schrijven houd.
7. Het geluid als je kauwt in een stille zaal klinkt voor jezelf ongeveer twee miljoen keer harder dan voor de rest van de mensen in de zaal.
8. Ik snap gewoon echt niet hoe ik eerder niet van thee heb kunnen houden.
9. Een frisse herfstochtend staat hoog in mijn lijstje van favoriete dingen in de geschiedenis van favoriete dingen (en dat is ook nog wel een blogpost waard).
10. Het duurde verrassend lang om deze lijst te maken, wat maar weer bewijst hoe weinig ik weet.
Mensen die goed opletten op mijn blog, weten dat ik ongeveer evenveel aandacht besteed aan mijn tags als dat ik doe aan mijn posts (of eigenlijk meer, maar laten we doen alsof heel veel energie steek in wat ik schrijf en ik niet elke keer ’s avonds laat bijna huilend op mijn toetsenbord zit te rammen omdat ik weer eens geen idee heb waar ik het over moet gaan hebben).
Voor de mensen die ze gemist hebben, hier is een zeer kleine selectie uit mijn lijst van meer dan 1500(!) tags.
“als het huis ooit in brand zou staan zou ik mijn notitieboekjes pakken. en mijn familie en vrienden/huisgenoten natuurlijk. nadat ik mijn notitieboekjes gered heb (grapje) (geen grapje)”
“als ik ooit een moord pleeg kunnen jullie deze blog laten zien om aan te tonen dat ik compleet ontoerekeningsvatbaar ben”
(jullie moeten me beloven dat jullie dit doen, want anders zit ik straks jaren achter de tralies. Aan de andere kant kan ik dan een boek schrijven over mijn ervaringen en daar weer een lading geld mee verdienen. Dilemma’s)
“bonusvraag voor tagslezers: welk merk tandpasta gebruik je?”
(dit soort levensveranderende vragen mis je dus als je mijn tags niet leest!)
“categorie: Nicole die haar verstand verliest en het live mededeelt op het internet”
“de haren uit het hoofd trekken (en vervolgens rare kale plekken op je hoofd krijgen en dan claimen dat het komt door de manier waarop je slaapt of zoiets)”
“deze blogpost is opgedragen aan de dikke oude man die mijn vriendje wilde zijn ik houd van u”
“dit is een blog over verschillende dingen”
(diepe shit)
“doen jullie trouwens ook wel eens alsof jullie piano spelen terwijl jullie aan het typen zijn? Ik wel”
“even een vraagje trouwe taglezer: blogs waarin lezers vragen stellen aan de blogger: leuk of afgezaagd?”
(ik zoek hier nog steeds meningen over)
En tot slot, een klassieker: “haal de spelfout uit deze zin: d3 A@p K!0m 0v3R h3T H3k. succes”
Als jullie meer gouwe ouwe tags willen krijgen, laat het weten. Of lees voortaan de tags mee, dat kan natuurlijk ook!
(Ik lig goed op schema met NaNoWriMo, ook al begon ik met schrijven zonder een voorbedacht plan. Alle letters zijn wit, dus mijn pagina’s zien er helemaal wit uit met een paar rode lijntjes onder namen die Word niet herkent.)
In een afgelegen afdeling van mijn brein liggen de dingen die ik niet vertel. Ik hoor wel vaker van mensen dat er “meer in me zit”, dat ik soms stil ben. Ik ben niet verlegen. Er zijn gewoon dingen die ik niet zeg, niet omdat ik bang ben om ze te vertellen, maar omdat ze zoveel meer van mij zijn als niemand anders ervan weet.
Ik verwerk deze dingen wel eens in verhalen of in de blogs die ik schrijf, maar nog altijd op een manier dat het van mij blijft. Of soms ben ik klaar met een bepaalde herinnering of een bepaald gevoel en dan mag het de wereld in, waarna ik er meestal achter kom dat er nog veel meer mensen zijn met precies dat gevoel.
Af en toe springt er een herinnering op die ik al heel lang niet meer heb bekeken, maar het mooie aan herinneringen is dat je ze keer op keer kunt afspelen en het kunt terughalen alsof het voor je ogen gebeurt. Het leuke is dat veel van de momenten die ik afspeel, vaak maar een of twee seconden zijn. Geluk zit in de hele kleine dingen, om maar een cliché te gebruiken.
En als ik die momenten dan bekijk, ben ik zo blij dat ik mij ben, met dat hele archief aan mooie dingen in mijn hoofd. Natuurlijk zijn niet alle beelden die ik afspeel prachtig, maar alles wat ik heb ervaren draagt bij aan de film van mijn leven, de film die uitlegt wie ik ben. Door herinneringen keer op keer te bezoeken, leer ik meer van mezelf.
Het is veel te laat voor diepe gedachten.
Terwijl ze in Amerika druk bezig zijn met een orkaan die halve huizen wegblaast en levens van mensen ook maar meeneemt, ben ik me zorgen aan het maken over de komende maand, want dan moet ik heel veel schrijven. Het gaat altijd om perspectief, dus nu we meteen al gerelativeerd hebben, is dat ook weer uit de weg.
In november zijn er een stel idioten die besluiten om die maand vijftigduizend woorden uit hun brein te rammen. Vijftigduizend woorden staat ongeveer gelijk aan een novelle, een korte roman, of, als je een beter beeld wilt krijgen, het staat gelijk aan zestien huilbuien, een miljoen koppen thee, tien paarse nagels van de kou en tienduizend keer naar het forum van NaNoWriMo gaan in een klassiek geval van uitstelgedrag.
Oh ja, het heet dus NaNoWriMo (National Novel Writing Month) en het ding dat je schrijft wordt doorgaans een NaNoNovel genoemd, gewoon, omdat het kan. Ik doe al een aantal jaar mee en daarom geef ik alvast wat tips aan de mensen die dat nodig hebben:
– Het is de bedoeling je innerlijke criticus een poepje te laten ruiken deze maand, maar als dat lastig wordt, verander dan de kleur van je tekst in wit, zodat je niet ziet wat je typt. Zo krik je je hoeveelheid woorden sneller omhoog, omdat je niet elke keer teruggaat om wat te verbeteren!
– Dagboek-stukken en droomvertellingen zijn ook heel goed voor je word count. Extra punten als je er nog een of ander symbolische bedoeling erbij verzint.
– Als je aan het schrijven bent aan je dramatische scène en je denkt ineens: “zombies zouden nu echt heel tof zijn”, ga er dan voor! Het gaat erom dat je plezier hebt, later kun je rotzooi opruimen (dit advies is toevallig ook van toepassing als je een avondje gaat drinken).
– De forums van NaNoWriMo zijn een goede plek om inspiratie op te doen. En als je er geen inspiratie opdoet, is het een goede manier om het schrijven uit te stellen zonder dat je je er schuldig over voelt. Je bent immers alsnog bezig met je schrijfproject!
– Geef jezelf uitdagingen. Ik ben bijvoorbeeld van plan om heel veel gekke plottwists toe te voegen. En rare momenten. Zorg ervoor dat je ook van dat soort dingen hebt om naar uit te kijken en die ervoor zorgen dat je verhaal blijft lopen.
– Vertel iedereen dat je dit gaat doen, zodat mensen je eraan herinneren en je je niet meer kunt verschuilen achter het feit dat jij toch de enige bent die ervan weet. Plak briefjes op je koelkast, op je computer en schrijf op je toiletpapier dat je bezig bent met NaNoWriMo. Alles om maar te blijven schrijven!
– Als je denkt aan opgeven, doe dan een dansje, huil even uit en ga dan weer door. En geef jezelf iets leuks aan het eind van de maand. Ik heb mezelf een boek beloofd.
Het leuke aan NaNoWriMo is het feit dat het niet gaat om de kwaliteit. Het gaat puur om de vijftigduizend woorden. En al gaan die woorden over de voortplanting van naaktslakken (Fifty Shades of EW), dan zijn het alsnog vijftigduizend woorden die allemaal tellen voor je kleine roman. Maak er wat van, en voor de mensen die niet meedoen: ik moedig je aan deze maand alsnog een leuke uitdaging voor jezelf te verzinnen. Dat kan nooit kwaad!
Soms is er geen inspiratie. Soms vallen de woorden niet uit mijn vingertoppen in vloeiende bewegingen en mooie formuleringen. Het is meestal een pijnlijk proces, dat schrijven, als het uitpersen van een sinaasappel die al helemaal leeg is. Het zijn de laatste druppels die het verschil maken, net zoals dat gebeurt bij het schrijven.
Ik kan vertellen dat ik al drie uur probeer om dit blogje te schrijven, drie uur van ontwijken en muziek luisteren en Nutella stelen bij mijn huisgenoot en dansen tijdens het afwassen. Ik heb aan tientallen onderwerpen gedacht om te beschrijven, maar elke keer leken ze niet genoeg. Voor me ligt een stukje dat uit de Albert Heijn folder gescheurd is, er is iets in de aanbieding wat ik wil kopen en dat moet ik onthouden. Is dat materiaal voor een blog? Vast wel, maar vanavond niet.
Als ik alleen zou schrijven op inspiratie, zou de helft dan de berichten hier niet bestaan. Ik had sommige dingen nooit kunnen maken. Ik zou nooit schrijven. En toch schrijf ik het liefst op inspiratie en zo komt het dat er de laatste paar maanden geen verhaal van mijn hand is verschenen. Aanzetjes, korte stukjes, halve verhalen, maar niks dat echt voldoet aan de eisen die ik stel.
Om die reden doe ik mee aan NaNoWriMo, waarbij je in een maand tijd een novelle van minstens vijftigduizend woorden moet schrijven. En na die maand ben ik er altijd van overtuigd dat ik het voort kan zetten, het eindeloze schrijven en doorgaan, ook al zijn mijn handen koud en mijn hersenen leeg. Het gebeurt natuurlijk niet, want dan komen de afleidingen, hoe klein ook. Kijk, een bonnetje van vorige week! Laat ik daar kubussen op tekenen! (ik teken graag kubussen om een of andere reden)
Soms komt er geen inspiratie, maar moet je wel doorgaan. Volgens het internet is dit citaat van Picasso: “Inspiration exists, but it has to find us working”. Het is jammer dat het waar is en dat het zich weer heeft bewezen toen ik begon met schrijven, een paar honderd woorden geleden.
Dus, wat je ook doet, waar je ook inspiratie zoekt, ga het doen, en je vindt het vanzelf.
Nu was mijn motivatieniveau de afgelopen maand al niet echt hoog (laten we zeggen dat mijn studieboeken nog in prima vorm zijn en ik in een stuk mindere vorm), maar nu ben ik er klaar mee. Een maand luieren en een liefdesaffaire aangaan met Speculoospasta is al genoeg. Er moeten ook dingen gedaan worden. Er zijn plekken te zien en mensen te ontmoeten.
En dan komt er een moment waarop ik mijn witte bloggersgezichtje (wit, want zonlicht komt niet bij mensen die zich aan hun laptop vastklampen zoals een kind dat doet aan zijn lievelingsknuffel, want uiteindelijk is het ook niet meer dan dat) buiten de deur moet steken en moet gaan rondkijken wat er verder te zien is in deze wereld. Die stap blijkt lastig. Stel dat ik iets mis op Twitter? Stel dat er ineens een nieuwe versie van Gangnam Style online komt en ik ben er niet als een van de eersten bij?
Wat dan? Niks. Ik zal nog leven, de wereld zal nog om z’n as draaien (tenzij iedereen dat dansje van Gangnam Style gaat doen. Overigens denk ik dat niemand van jullie dat zo leuk kan als ik, maar daar kunnen we over discussiëren). Er zal in wezen niks veranderen aan mijn leven. Het internet is niets meer dan een virtuele wereld. Het is leuk, maar niet echt.
Natuurlijk wist ik dit allang al. Dat is precies het probleem. Al een lange tijd stapelen de ideeën zich op, de creatieve, leuke ideeën waarvan ik hoop dat die heel veel mensen blij maken. Maar je kunt ze niet uitvoeren als je alleen maar bezig bent met een leuke reactie te bedenken op iets wat een vreemde online heeft gezegd. Je moet dingen doen, zo blijkt maar weer.
En dan zijn er nog die stemmetjes. Eerst heb je de criticus, die me vertelt dat al mijn ideeën om van te huilen te zijn en dat het allemaal niets waard is. Zijn favoriete zin is: “Wie denk je wel dat je bent?” Het andere stemmetje zegt: “Je moet het gewoon doen!” Bij gebrek aan een betere naam heb ik hem Meneer Gewoon Dingen Doen genoemd. Ze zijn allebei niet te vertrouwen, die stemmetjes, maar ze praten wel heel erg hard.
En daarom kijk ik naar jullie, lieve lezers. Hoe vind jij de motivatie en inspiratie om dingen te doen? Hoe breng jij je ideeën tot uitvoering en hoe laat je dat stemmetje verstommen dat je vertelt dat je ideeën een hoop stront zijn waar niemand in geïnteresseerd zal zijn? Of ken je mensen die me dat kunnen vertellen? Ik ben benieuwd.
Woorden uit mijn broekzak 