Twaalf weken lang werken aan je creativiteit. Toen ik begon aan The Artist’s Way van Julia Cameron leek het me een onmogelijk lange tijd en dacht ik dat ik er halverwege mee zou stoppen. Maar hier ben ik, drie maanden later (oké, het duurde even voordat deze post online kwam, dus het is alweer wat langer geleden dan drie maanden), met een boek waarvan de kaft een klein beetje omgevouwen is en waar geen enkele pagina er meer uitziet als toen het nog in de winkel stond. Hoewel ik dat normaal gesproken allemaal heiligschennis vind, was dit het meer dan waard.
Volgens de achterflap is het boek “een waardevolle en inmiddels wereldwijd door velen beproefde methode om (weer) in contact te komen met je eigen creativiteit”. Ik wist inderdaad al van The Artist’s Way voordat ik het in de winkel kocht, van zoektochten op het internet naar schrijftips en zelfs uit een college over creatief schrijven (jawel, er bestaan universitaire colleges over schrijven! Hoezee!). Ik was des te nieuwsgieriger naar de inhoud en ik was benieuwd of ik werkelijk mijn “creatieve blokkades”, zoals het in het boek beschreven wordt, uit de wereld zou helpen.
Laat ik eerst met dit beginnen: The Artist’s Way is een spiritueel boek. Niet het Jomanda-spiritueel waarbij je door handoplegging ineens een geniaal schilderij zal maken, maar God wordt wel een behoorlijk aantal keren genoemd en er worden nu niet bepaald wetenschappelijke bronnen aangewend. Dat kan soms in de weg zitten tijdens het lezen en het uitvoeren van de opdrachten. Gelukkig is er overheen te lezen en hoef je niet dagelijks een bidritueel uit te voeren om creatief te zijn, volgens dit boek (al mag je natuurlijk wel bidrituelen uitvoeren als je je daar prettig bij voelt).
Wat ook opvalt, is dat creativiteit en je “innerlijke stem”, zoals het genoemd wordt, verweven zijn volgens Julia Cameron. Sterker nog, je innerlijke stem, of, als je een wat meer nuchtere uitdrukking wil, je intuïtie of spontane gedachten, is je creatieve stem. Deze fluistert je in om een cursus Afrikaanse zang te volgen, ook al gaan er honden janken wanneer je met de radio mee neuriet. Cameron moedigt je aan om, middels opdrachten en oefeningen, naar deze stem te luisteren, hoe gek het allemaal ook klinkt.
In het begin was ik hier heel sceptisch over. Oké, dus als ik dagelijks een paar pagina’s volschrijf met wat ik maar wil, dan kan ik beter luisteren naar mijn gevoel en doe ik meer gekke dingen? En als ik nu een opdrachtje doe over mijn kindertijd, kom ik meer in contact met mijn “innerlijke kind”? Als je dit boek koopt en werkelijk gaat doen, hoop ik dat je voorbij al deze beweringen kunt gaan, net als ik. Door de opdrachten gewoon uit te voeren en te kijken waar ik uitkwam, merkte ik inderdaad dat ik heel veel gekke ideeën kreeg. Dat is op zich niet het vreemde, want bij mij zijn er gekke ideeën in overvloed, maar dit keer wilde ik ze ook echt uitvoeren. En dat deed ik ook. Of het ook echt aan dit boek ligt, weet ik niet, maar het is wel fijn om dat te denken.
The Artist’s Way heeft me in drie maanden tijd heel veel inspiratie gegeven, ideeën en het heeft me met mijn eigen denkwijzen geconfronteerd. Of dit me het laatste zetje geeft voordat ik de Nobelprijs voor de Literatuur win, dat is maar de vraag, maar het heeft me in ieder geval heel veel stof tot nadenken gegeven en ik heb nog nooit zoveel geschreven in mijn leven. Dat moet toch iets zeggen.
Woorden uit mijn broekzak 