De laatste op aarde

Rond het middaguur vertrek ik van thuis. Ik stap op mijn krakkemikkige fietsje en ga op weg naar het station. Pas na een paar minuten besef ik dat ik nog geen mens ben tegengekomen. Het is stil. Té stil.

Ik kijk nog eens goed om me heen. Nee, er is niemand. Heb ik überhaupt wel iemand gezien vandaag? Er groeit een vreemd soort fantasie in mijn hoofd. Wat als iedereen ’s nachts is verdwenen en ik de enige ben die is overgebleven? Ik ben alleen! Het duurt niet lang voordat ik bijna in mijn fantasie begin te geloven.

Wat moet ik doen? De treinen rijden niet meer. Waar ga ik heen? Ik kan de supermarkt plunderen! Ik sta er niet eens meer bij stil dat dit ook betekent dat mijn vrienden en familie zijn verdwenen, nee, ik denk alleen aan al die bakken ijs die onbewaakt in de vriezer van de Albert Heijn staan. Ik kan het onbezorgd eten, zonder te betalen en zonder dat iemand me lastig valt.

En verder? Ik heb genoeg eten om van te overleven. Natuurlijk, bedenk ik me dan. De boekenwinkels! Entertainment voor altijd.

Uit mijn ooghoek zie ik een persoon. Oh.

Ik ben nog teleurgesteld ook.

Hoe te leren leven met de onbegrijpelijkheid van de dingen

Word verliefd op een boek. Neem het boek overal mee naartoe, zodat de randen van de pagina’s beginnen te krullen en te rafelen. Onderstreep zinnen en woorden met een zwarte pen en stop briefjes tussen pagina’s die je hart doen overstromen.

Word verliefd op een personage. Fantaseer over het personage, stel diegene voor als een echt persoon dat voor je staat, leeft, droomt. Bedenk dat diegene je beste vriend is en met je dronken wilt worden. Denk je in dat je ruzie maakt met het personage en de pijnlijke stiltes en excuses achteraf.

Schrijf erover.

Ren weg van je problemen. Spendeer talloze uren op het internet op zoek naar het ene antwoord op die ene vraag waar geen antwoord op moet komen. Verstop je tussen middelen, mensen, smoesjes. Ren weg van je problemen om daardoor in de armen van je problemen te vallen.

Luister naar muziek. Val voor een stem of een nummer of een tekst. Houd de muziek in je achterhoofd terwijl je door de kou fietst en je handen vuurrood worden. Luister hetzelfde nummer zo vaak dat je elke ademhaling uit je hoofd kent en je ’s nachts wakker wordt door het geluid van gitaarspel op de achtergrond.

Word boos. Maak dingen kapot. Krijg spijt van dingen die je hebt gedaan toen je boos was. Leer ervan.

Maak vrienden. Maak de beste vrienden die je ooit hebt gehad, het soort vrienden dat je kleinste gezichtsuitdrukkingen kan lezen en je favoriete eten kent, niet omdat jij het hen hebt verteld, maar omdat ze het weten. Probeer hen aan het lachen te maken en wees tevreden met de kleinste aanwijzing van een glimlach.

Slaap veel.

Probeer niet te begrijpen.

Fifty Shades of NEE

Er zijn heel veel dingen waar ik een passie voor heb en één van die dingen is mijn totale afkeer van het boek Fifty Shades of Grey. Ik wist bijvoorbeeld al dat het Twilight fanfiction was en gezien mijn andere passie mijn totale afkeer van Twilight is, was het alleen maar logisch dat Fifty Shades me ook niet zou pakken. Daarnaast had ik al gehoord dat het boek een totaal verkeerd beeld schetst van BDSM (je weet wel, waar Rihanna over zingt in één van haar nummers) en toen was ik al best overtuigd dat ik er geen fan van zou zijn, want ik ben al-tijd realistisch. Soort van.

Maar kom op, als iemand het je gratis en voor niets doorstuurt, dan raak je nieuwsgierig (hoi Karlijn, bedankt Karlijn!). En ik begon te lezen. Ik heb heel veel gelezen, tot ongeveer een derde van het boek.

Want dit boek is sneaky. Het vertelt je dat het om seks draait en vervolgens duurt het een halve dag voordat je überhaupt zo ver hebt gelezen en alle zwaar overdreven uitingen van lust hebt overleefd (het woord Adonis komt vaker, veel vaker voor dan me lief is). Denk je net dat je bij het ‘vieze’ stuk van het boek bent gekomen wanneer je het woord ‘cocks’ leest, blijkt het over iets totaal anders te gaan. Verdeurie.

En dan kom je eindelijk bij de seks. Ik denk niet dat ik de reactie had waar de schrijfster van het boek op had gehoopt, want ik zat alleen maar te gniffelen. Niet omdat het zo spannend was, maar omdat het echt walgelijk saai en slecht geschreven is.

Het boek draait om Anastasia, wiens enige twee fouten zijn dat haar haar nooit goed zit en dat ze klunzig is. Verder heeft ze niet echt een mening of achtergrond of iets wat haar ook maar enigszins interessant maakt, behalve dan dat ze heel vaak op haar lip bijt (seriously?). Christian Grey is een sexy, bijzonder knappe en jonge zakenman die stiekem een of andere vage sekskamer blijkt te hebben, koud en afstandelijk is en stalkergedrag vertoont. Natuurlijk is Anastasia dol op hem!

Dus. Ik heb het geprobeerd. Echt. Ik heb geprobeerd het boek te lezen en leuk te vinden, maar ik kan het niet meer aan. Als ik nog één keer moet lezen dat Anastasia iets voelt ‘down there‘ (waar? Je tenen?) dan ga ik huilen. Er zijn momenten waarop je moet zeggen: “En nu klik ik dit weg!”. Dat moment komt bij mij niet vaak, maar hier was het noodzakelijk.

Ik lees nog liever Twilight.

The Artist’s Way van Julia Cameron

Twaalf weken lang werken aan je creativiteit. Toen ik begon aan The Artist’s Way van Julia Cameron leek het me een onmogelijk lange tijd en dacht ik dat ik er halverwege mee zou stoppen. Maar hier ben ik, drie maanden later (oké, het duurde even voordat deze post online kwam, dus het is alweer wat langer geleden dan drie maanden), met een boek waarvan de kaft een klein beetje omgevouwen is en waar geen enkele pagina er meer uitziet als toen het nog in de winkel stond. Hoewel ik dat normaal gesproken allemaal heiligschennis vind, was dit het meer dan waard.

Volgens de achterflap is het boek “een waardevolle en inmiddels wereldwijd door velen beproefde methode om (weer) in contact te komen met je eigen creativiteit”. Ik wist inderdaad al van The Artist’s Way voordat ik het in de winkel kocht, van zoektochten op het internet naar schrijftips en zelfs uit een college over creatief schrijven (jawel, er bestaan universitaire colleges over schrijven! Hoezee!). Ik was des te nieuwsgieriger naar de inhoud en ik was benieuwd of ik werkelijk mijn “creatieve blokkades”, zoals het in het boek beschreven wordt, uit de wereld zou helpen.

Laat ik eerst met dit beginnen: The Artist’s Way is een spiritueel boek. Niet het Jomanda-spiritueel waarbij je door handoplegging ineens een geniaal schilderij zal maken, maar God wordt wel een behoorlijk aantal keren genoemd en er worden nu niet bepaald wetenschappelijke bronnen aangewend. Dat kan soms in de weg zitten tijdens het lezen en het uitvoeren van de opdrachten. Gelukkig is er overheen te lezen en hoef je niet dagelijks een bidritueel uit te voeren om creatief te zijn, volgens dit boek (al mag je natuurlijk wel bidrituelen uitvoeren als je je daar prettig bij voelt).

Wat ook opvalt, is dat creativiteit en je “innerlijke stem”, zoals het genoemd wordt, verweven zijn volgens Julia Cameron. Sterker nog, je innerlijke stem, of, als je een wat meer nuchtere uitdrukking wil, je intuïtie of spontane gedachten, is je creatieve stem. Deze fluistert je in om een cursus Afrikaanse zang te volgen, ook al gaan er honden janken wanneer je met de radio mee neuriet. Cameron moedigt je aan om, middels opdrachten en oefeningen, naar deze stem te luisteren, hoe gek het allemaal ook klinkt.

In het begin was ik hier heel sceptisch over. Oké, dus als ik dagelijks een paar pagina’s volschrijf met wat ik maar wil, dan kan ik beter luisteren naar mijn gevoel en doe ik meer gekke dingen? En als ik nu een opdrachtje doe over mijn kindertijd, kom ik meer in contact met mijn “innerlijke kind”? Als je dit boek koopt en werkelijk gaat doen, hoop ik dat je voorbij al deze beweringen kunt gaan, net als ik. Door de opdrachten gewoon uit te voeren en te kijken waar ik uitkwam, merkte ik inderdaad dat ik heel veel gekke ideeën kreeg. Dat is op zich niet het vreemde, want bij mij zijn er gekke ideeën in overvloed, maar dit keer wilde ik ze ook echt uitvoeren. En dat deed ik ook. Of het ook echt aan dit boek ligt, weet ik niet, maar het is wel fijn om dat te denken.

The Artist’s Way heeft me in drie maanden tijd heel veel inspiratie gegeven, ideeën en het heeft me met mijn eigen denkwijzen geconfronteerd. Of dit me het laatste zetje geeft voordat ik de Nobelprijs voor de Literatuur win, dat is maar de vraag, maar het heeft me in ieder geval heel veel stof tot nadenken gegeven en ik heb nog nooit zoveel geschreven in mijn leven. Dat moet toch iets zeggen.

In beeld: bomen en woorden

Als ik door het bos loop, gebeurt er iets met me. Mijn fantasie neemt het over, pakt me bij de hand en leidt me door een wereld waarin er achter die ene boom misschien wel een tovenaar schuilt. Of een dier dat kan praten. Ik zie alles ineens veel helderder, alsof mijn zintuigen nu pas echt iets te doen hebben. Waar sommige mensen het liefst aan de zee zouden wonen of op het platteland, zou ik zoveel over hebben om in een bos te wonen. Het bos leeft zoals niets anders werkelijk leeft, en daardoor word ik pas echt mezelf. Stil, langzaam lopend, om me heen kijkend alsof ik in een gigantische boekenwinkel sta. Misschien vind ik boeken daarom ook zo mooi; het is als een bos met woorden.

 

De hut van ome Tom. Soort van.

Ik was nog klein. Op de basisschool hadden we leesmomenten. De kinderen van de verschillende leesniveau’s gingen bij elkaar zitten en lazen gezamenlijk een boek. Ik zat in groep drie of vier en omdat ik een boekenwurm was, mocht ik meedoen met groep zeven. We lazen allerlei verschillende boeken, waarvan ik me de meesten niet kan herinneren. Een van die boeken die ik nog wel weet, was ‘de hut van ome Tom’.
Nu heette dat boek destijds nog niet zo. Nee, in mijn tijd – wat dat ook moge betekenen – heette het ‘de negerhut van ome Tom’. En laat die ene toevoeging nu heel veel verschil uitmaken voor een meisje dat heel erg naïef was.
Het zit zo. Je hebt tieners, mensen in hun tienerjaren. En je hebt negers. Mijn logische conclusie was dus dat negers mensen waren van negen jaar oud. In mijn hoofd kon er helemaal niks mis zijn met deze redenatie. Het enige probleem was dat het boek daardoor wel heel erg vreemd werd en ik er helemaal niks van snapte. Dat wilde ik natuurlijk niet zeggen, want ik was heel erg trots dat ik met alle grote kinderen mocht lezen en ik wilde niet dat ze me stom zouden vinden. Dus hield ik mijn mond en was ik tijdens het lezen heel erg in de war.
Het was pas een hele tijd later toen ik begreep dat ome Tom hele andere mensen in zijn hut had en ik ben heel blij dat niemand ervan wist. Tot nu dan, maar nu weet ik beter en kan ik mezelf uitlachen. Misschien moet ik dat boek toch maar eens herlezen.

Tien dingen die je leert als je een week lang niet leest

Terwijl ik dit typ is het zondagochtend en hoewel mijn uitdaging van niet lezen, niet internetten en geen tv-kijken vandaag nog steeds aan de gang is, vind ik dat ik wel mag schrijven over de dingen die ik deze week heb geleerd. Om het overzichtelijk te houden, zijn het er tien:
1. Alle woorden zijn plotseling heel interessant als je niet mag lezen.
2. Langs boekenwinkels lopen zonder naar binnen te gaan is al lastig, maar in een niet-lees-week is het een ware marteling.
3. Je komt een stuk meer buiten als je niet op de computer mag of kan.
4. Je wordt daarnaast ook veel actiever.
5. En je schrijft veel meer.
6. En je ruimt veel meer op.
7. Afspraken maken gaat veel makkelijk. Je hebt namelijk toch niets anders interessants te doen.
8. Mensen sturen ineens veel belangrijkere mail als je het niet kan of mag checken.
9. Je geweten draait overuren: “Wacht, mag ik deze ingrediëntenlijst eigenlijk wel lezen? En dat reclamebord? En mijn sms’jes?”
10. Er zijn heel veel dingen die je eigenlijk wel gedaan wilt hebben, maar niet doet. Aan het eind van zo’n week heb je heel veel van dat soort dingen al af.

En dat zijn tien dingen die ik deze week heb geleerd. Aan de ene kant is het heel nuttig en rustgevend om niet te lezen, geen televisie te kijken en het computergebruik te minimaliseren. Aan de andere kant is het frustrerend en vervelend en had ik er soms helemaal geen zin in. Maar ik heb het volgehouden en ik ben er blij mee. Nu maar hopen dat week 5 niet van dit soort verassingen in petto heeft voor mij.
Hebben jullie je ooit onthouden van iets wat je graag deed? Internet, televisie, misschien wel (een bepaald soort) eten of andere gewoonten? En hoe werkte dat voor jou?

In beeld: een groot deel van mijn kamer

Dit is een deel van mijn kamer en aangezien mijn kamer niet veel vierkante meters heeft, is het een groot deel. Het allerbeste aan mijn kamer vind ik mijn schuifpui en het balkon waar ik op kan. In de zomer, als het lekker warm is in de ochtend, ga ik daar altijd ontbijten en kan ik zo zien hoe de mensen uit hun voordeuren van het gebouw naast de mijne komen om naar hun werk te gaan. Soms zie ik hen terug rennen, omdat ze wat vergeten zijn.
Wat je ook kunt zien op de foto is mijn nachtkastje en ik kan je vertellen dat er nooit een dag is dat er geen boek op ligt (al is dat deze week iets anders, natuurlijk). Ik vind zelfs dat mijn hele kamer leeg lijkt als er geen boek op mijn nachtkastje ligt. Zo zie je maar dat een heel klein detail er al voor kan zorgen dat je je (niet) thuis voelt.
Wat heerlijk, dat romantiseren van je eigen studentenkamer. Maar het is wel waar.

Doe mee aan HET BOEK project!

Jaren geleden heb ik vol inspiratie een dummy gekocht, zo’n mooi boekje met blanco pagina’s. Ik had er geweldige ideeën voor, maar na een paar dagen was ik het ding alweer vergeten. Tot nu toe stond het in mijn kast te verstoffen, maar dat is voorbij. HET BOEK gaat op reis!

Hier is het idee: HET BOEK wordt rondgestuurd. Iedereen die HET BOEK ontvangt, vult vijf pagina’s met van alles wat hem/haar inspireert en/of blij maakt. Dat mag van alles zijn, van website-urls tot citaten tot foto’s en zelfgeschreven verhalen. Alles. Hier zijn een aantal belangrijke punten:
1. Iedereen mag meedoen. Je hoeft hier niet supercreatief voor te zijn of altijd vol inspiratie te zitten. Het maakt niet uit of je me wel of niet kent. Als je nog bij je ouders woont, is het wel slim om hen toestemming te vragen voordat er een mysterieus pakketje van een vreemde bij hen op de mat ligt. Laat hen deze pagina zien of andere blogposts waaruit blijkt dat ik geen vies, oud mannetje ben. Ik wil ook wel met hen mailen als ze twijfelen.
2. Houd er rekening mee dat dit project je misschien een paar euro’s gaat kosten. HET BOEK is redelijk zwaar en ik gok dat het niet past door de brievenbus. Hoewel ik denk dat HET BOEK vooral door Nederland en België zal reizen, kan het ook zijn dat iemand in het buitenland ook mee wil doen. Als je HET BOEK niet naar het buitenland wil sturen, laat het dan weten in je mail.
3. Je adres zal alleen bekend zijn aan mij en aan degene die jou het boek verstuurt. Ik zal je naam en adres niet op het internet zetten of gebruiken voor iets anders dan dit project. Als je liever hebt dat alleen ik je adres weet, kunnen we misschien wat regelen.
4. Dit project stoelt op vertrouwen. Ik vertrouw erop dat je HET BOEK goed behandelt en dat je vertrouwelijk omgaat met de gegevens van een ander.
5. Er is geen tijdslimiet waarin je de vijf pagina’s moet volmaken voordat je af bent of iets dergelijks, maar het is wel handig als je HET BOEK binnen ongeveer twee weken doorstuurt.
6. De route van HET BOEK wordt bepaald aan de hand van de volgorde van de aanmeldingen. Wie het eerst mailt, krijgt HET BOEK dus als eerst.
7. HET BOEK wijkt niet van de route af. Als je iemand kent die ook mee wil doen, is dat heel leuk, maar dan moet diegene dus mailen om later HET BOEK pas te krijgen. Je kunt er wel voor kiezen om samen met die ander de vijf pagina’s te vullen.
8. HET BOEK project zal waarschijnlijk na de zomervakantie beginnen, zodat de kans groot is dat iedereen gewoon thuis is. Als je in of na september nog weggaat voor langer dan een week, laat het even weten, zodat HET BOEK niet al te lang bij je blijft hangen.

Ik heb al uitgedacht hoe ik ervoor ga zorgen dat ik weet waar HET BOEK is, dat HET BOEK naar de goede plekken gaat en dat mensen weten dat HET BOEK naar hen toe komt, maar dit hele stuk kostte al best veel ruimte, dus dat zal je horen wanneer je je hebt aangemeld. Als je verder nog vragen hebt, kun je die in je mail stellen of natuurlijk hieronder in een reactie!

Wil je je aanmelden voor HET BOEK project, stuur dan een mailtje met je naam en adres, of je naar het buitenland zou kunnen en willen sturen en of je eventueel in of na september langer dan een week weg bent naar woordenuitmijnbroekzak@gmail.com! Je zult niet meteen een bevestigingsmail krijgen, maar ik hoop dat zo snel mogelijk te doen.

Hopelijk doen jullie mee en maken we HET BOEK samen een bron van inspiratie!

Waarom ik lees